Stefan Żeromski urodził się 14 października 1864 r. w Strawczynie. Był jednym z najwybitniejszych polskich pisarzy, nazywany „sumieniem polskiej literatury”. Jest autorem m.in. Doktora Piotra, Dziejów Grzechu, Ludzi bezdomnych, Popiołów, Przedwiośnia, Siłaczki, Syzyfowych prac, czy Wiernej rzeki. Zmarł 20 listopada 1925 r. w Warszawie.

Strawczyn i Jamów (Jamy) ojciec pisarza (Wincenty Jan Żeromski) dzierżawił od lipca 1858 r. Dworek, w którym mieszkali Żeromscy był modrzewiowy, na wysokiej, piaskowcowej podmurówce, o dachu „łamanym”, gontem krytym. Obok stały: wozownia, lamus, dwie obory, stajnia, szopa, drewutnia i gorzelnia. Rodzina pisarza opuściła majątek w maju 1865 r., tak więc mały Stefan spędził w Strawczynie zaledwie kilka miesięcy (został ochrzczony 1 listopada 1864 r. w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Strawczynie) i znał tę okolicę tylko z opowieści rodziców. Kilkakrotnie wymieniał Strawczyn w utworze Snobizm i postęp pisząc o tutejszym nazewnictwie, bogactwie kultury ludowej oraz zasobach naturalnych.

Zalew w Strawczynie ma powierzchnię blisko 10 ha i powstał przez zagrodzenie tamą cieku wodnego o nazwie Olszówka (znanego również jako Trupień). Zbiornik ma charakter wypoczynkowo-rekreacyjny i jest bardzo dobrze zagospodarowany turystycznie: jest tu molo, zadaszone altany z ławkami i stołami, miejsca do grillowania, miejsca na ognisko, stanowiska dla wędkarzy, duży parking. W okresie letnim skorzystać można z piaszczystej plaży z boiskiem do piłki siatkowej oraz ścieżek rowerowych.

Platforma znajduje się w na zboczu Góry Siniewskiej (449 m n.p.m.), która jest najwyższym wzniesieniem Pasma Oblęgorskiego. Roztacza się stąd wspaniały widok na cały Padół Strawczyński oraz majaczące w oddali Pasmo Zgórskie i stolicę województwa - Kielce. Znakomicie widać całą gminę Strawczyn i jej charakterystyczne punkty: zalew, Centrum Sportowo-Rekreacyjne OLIMPIC w Strawczynku oraz kościoły w Chełmcach i Strawczynie.

Przy platformie stoi zadaszona wiata z ławkami i stołami oraz stojak na rowery. Znajduje się tu również wyznaczone miejsce do palenia ognisk.

Perzowa Góra to jeden ze szczytów Pasma Oblęgorskiego. Wznosi się na wysokość 395 m n.p.m. między wsiami Kuźniaki i Hucisko. W roku 1995 utworzono tu rezerwat o powierzchni 33,08 ha. Oprócz odsłonięć skalnych chroniona jest ciekawa roślinność. Grzbiet porasta las jodłowo-bukowy z dodatkiem jaworu, grabu, dębu i sosny. Rezerwat stanowi najdalej wysunięty na północ punkt występowania buczyny karpackiej. Rosną tu liczne leśne kwiaty, m.in.: śnieżyczka przebiśnieg, konwalia majowa, kokorycz, lilia złotogłów, czosnek niedźwiedzi i wiele innych.

Szczyt góry usiany jest blokami czerwonego piaskowca triasowego zwanego tumlińskim. Ta łatwa w obróbce skała wykorzystywana jest m.in. do wyrobu schodów, detali architektonicznych (gzymsy, odrzwia, frontony, rzeźby). Wychodnia skałek ciągnie się na długości ok. 180 m na wschodnim zboczu wzniesienia, a jej centralna część sięga wysokości 6 m. We wschodniej części „muru” znajdują się luźne bloki o wysokości dochodzącej do 3 m. Jedną ze szczelin prowadzi czerwony szlak im. Edmunda Massalskiego – główny szlak pieszy po Górach Świętokrzyskich.

W najwyższej części muru skalnego znajduje się grota (częściowo sztucznie powiększona), w której, jak głosi miejscowa tradycja, już od czasów Kazimierza Wielkiego znajduje się kaplica Św. Rozalii.

Majątek był darem od społeczeństwa polskiego z okazji obchodzonego w 1900 r. jubileuszu 25-lecia pracy pisarskiej Henryka Sienkiewicza. Do dworku myśliwskiego wzniesionego przez Tarłów (tzw. Tarłówki) oraz parterowego pawilonu zbudowanego przez Halika (tzw. Halikówki) dobudowano pałacyk z okrągłą wieżą. Front zwieńczony został charakterystyczną figurą kamiennego husarza, a nad wejściem umieszczono herb rodu Sienkiewiczów – Oszyk. Pisarz wprowadził się do Oblęgorka w 1902 r. i spędzał tu z rodziną miesiące letnie. Pałacyk opuścił po wybuchu I wojny światowej w roku 1914. Po śmierci pisarza jego żona Maria i syn Henryk Józef zamieszkali na stałe w dworku, gdzie przebywali do 1944 r. Po II wojnie światowej majątek rozparcelowano, a pałacyk przejęło państwo. W 1948 r. dzieci pisarza zwróciły się do Ministerstwa Kultury i Sztuki z propozycją utworzenia w pałacyku Muzeum Henryka Sienkiewicza. Otwarto je w 1958 r.

Obecnie na parterze Muzeum odtworzony jest wygląd i wystrój pomieszczeń z czasów pisarza: gabinetu, salonu, jadalni, palarni i sypialni. Na piętrze pałacyku w czasach kiedy mieszkał tu Henryk Sienkiewicz znajdowały się pokoje dla dzieci oraz gości. Aktualnie prezentowana jest tu wystawa biograficzno-literacka „Sienkiewicz – dopełnienie”. Informacje o aktualnych wystawach, godzinach otwarcia i nowościach są dostępne na stronie internetowej muzeum: www.sienkiewicz.mnki.pl

W 1782 r. w hucie należącej do rodziny Radońskich uruchomiono wielki piec, który był najmniejszym z 34. wielkich pieców pracujących na ziemiach polskich. W okresie Księstwa Warszawskiego zbudowano przy nim kuźnicę wodną, a w 1844 r. obok działały trzy fryszerki przerabiające surówkę na stal. W latach 1860–1870 dokonano znacznej przebudowy i piec wytapiał ponad 1300 ton surówki rocznie. W ostatnich latach funkcjonowania, gdy zakład był własnością spółki Kamiński–Grosman, wielki piec otrzymał imię „Jadwiga”, pod którym funkcjonował do 1897 r., kiedy to zakończono wytop ze względu na wyczerpanie się miejscowych złóż rud.

W 1901 r. zakład został częściowo rozebrany, a w dawnych pomieszczeniach fabrycznych uruchomiono młyn wodny. Aktulanie budowla jest trwałą ruiną i stoi na gruncie prywatym.

Budowę świątyni pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, z fundacji Krzysztofa Gawrońskiego, rozpoczęto w 1629 r., a zakończono w 1685 r. Kościół przebudowano w roku 1835 (zmieniono sklepienie w nawie i dostawiono kruchtę), a w 1974 r. dobudowano część zachodnią. Sklepienie prezbiterium kolebkowo-krzyżowe zdobi ornamentacja stiukowa. We wczesnobarokowym ołtarzu głównym umieszczony jest obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, a nad bramkami rzeźby św. Piotra i Pawła. W świątyni znajduje się kamienna chrzcielnica przy której sakrament chrztu św. otrzymał Stefan Żeromski (treść aktu chrztu pisarza znajduje się w przejściu pod dzwonnicą).

Parafia w Chełmcach istniała już zapewne w drugiej połowie XIV w. Pierwszy kościół, zbudowany w 1440 r., spłonął podczas pożaru w 1620 r. Obecna, wczesnobarokowa świątynia pw. św. Marii Magdaleny i św. Mikołaja została wzniesiona w I połowie XVII w. z fundacji Jana Tarły, wojewody lubelskiego. Jest to budowla jednonawowa, orientowana. Do korpusu nawowego przylegają dwie kaplice z kryptami grobowymi. Wnętrze świątyni zdobią późnorenesansowe dekoracje stiukowe oraz oryginalne barokowe elementy. Ciekawostką jest ołtarz główny, który najprawdopodobniej pochodzi z franciszkańskiego kościoła w Chęcinach, przeniesiony po jego kasacji w roku 1819. Znajduje się w nim cenny obraz przedstawiający scenę Ukrzyżowania Jezusa z klęczącą u stóp krzyża św. Marią Magdaleną. W kościele jest 5 ołtarzy bocznych z XVII i XVIII w. Barokowe organy i chór muzyczny pochodzą z drugiej połowy XVII w. Przy wejściu do kościoła i w dawnej zakrystii zwracają uwagę XVII-wieczne portale ciosowe i bogata, późnorenesansowa dekoracja stiukowa w prezbiterium i kaplicach.